bələd

<ər.>

1. sif. Bir adam, iş və s. ilə yaxşı tanış olan: bilən, yetik. O bu yerlərə bələd adamdır. – <Gülbahar:> Dadaş, . . sən dediyin adamların heç birinə mən bələd deyiləm. C. M.. Bələd olmaq – tanış olmaq, aşna olmaq, tanımaq, bilmək. <Bəkir:> Yola bələd olandan sonra elə bir ayağım burada olacaq. N. V.. <Zaman:> Amma indi özünüz arvadların xasiyyətlərinə bələdsiniz. Ə. H.. Maral çoxdan bələd olduğu cığırla suya endi. M. Hüs..

2. is. bax bələdçi. Görünən yola nə bələd. (Ata. sözü). Aman lələ, yada düşdü vətənim; Bələd yoxdur göstərəydi yol mənə. Aşıq Kərəm.